Als ge in een heel jaar twee werkelijk goede foto’s maakt, die in elk opzicht af zijn, dan is er nóg winst, vergeleken bij het grote kwantum leeg en nietszeggend werk, waarmede wij in tijden van materiaal-overvloed en dikwijls al te gemakkelijk hanteerbare toestelletjes overstroomd werden.
– A.P.W. van Dalsum
Zoals iedereen hield hij zichzelf voor een persoonlijkheid, terwijl hij slechts een exemplaar was en zoals iedereen zag hij in zichzelf, in zijn lot, het middelpunt van de wereld. Twijfels kende hij in de verste verte niet en wanneer feiten in strijd waren met zijn wereld-beschouwing sloot hij afkeurend zijn ogen.
– Hermann Hesse [1]
Alom opgehoopte sneeuw.
Daarover, eindeloos,
het sledenspoor van het verlorene.Daaronder, geborgen,
stulpt zich opwaarts
wat de ogen zeer doet.
Heuvel na heuvel,
onzichtbaar.Paul Celan
Zomer 2019.
Bij de glasbak. Achterbuurvrouw C., we delen al 30+ jaar een brandgang, komt aanstappen op haar hakken,
Vaarwel! … maar denk,
Vaarwel! … maar denk, wanneer je alvast geniet
van het gezamenlijk glas ’s avonds vrolijk geheven,
nog eens terug aan de vriend die, tot zijn verdriet,
gedag moest zeggen tegen vriendschap en leven.En weet, dat hij destijds in zo’n saamhorig ogenblik
al zijn zorgen, hoe kort ook, weggetoverd wist.
Reden te meer dat hij nu, na zijn laatste snik,
het onbekommerd samenzijn, de kameraadschap zo mist.Daarom zal straks, te midden van jullie geanimeerd gedruis,
als elk hart, elk glas sprankelend overloopt van vertier
(ongeacht waar ik vertoef … ver van haard, ver van huis),
mijn Ziel zich, lieve vrienden, bij jullie voegen: hier.Zal ze meedoen aan jullie spel en jullie strapatsen,
om bij mij terug te komen, na-lachend om jullie fratsen.
‘n Zegen te meer als ze dan meldt hoe bij alle plezier
een stem vriendelijk bromde, «Was híj nog maar hier!»Hoor je dat, Noodlot? Niet al het goede gaat verloren;
er zijn zoete dromen van toen, die ook nu nog bekoren.
Ze verlichten het pad geplaveid met zorgen en pijn,
en laten de blijdschap van weleer ook in het heden zijn.Dat mijn hart dat bewaart en het nooit zal vergeten!
Als was het de kruik waarin rozenwater heeft gezeten –
Gooi stuk die kruik, smijt ’m aan diggelen als het moet,
de geur van de rozen blijft eraan hangen, voorgoed.Thomas Moore
